De laatste loodjes en Dalasi's

Dit is de laatste blog van onze reis naar Gambia. Terwijl dit geschreven wordt worden de laatste uren afgeteld voor het vertrek. Iedereen is druk bezig met het inpakken van zijn koffer en de laatste dalassi’s worden nog uitgegeven op de markt of in het restaurant. Drie weken hard werken zit er inmiddels bijna op.

Ook de laatste dagen hebben wij weer een hoop meegemaakt. Afgelopen dinsdagavond was ook hier het einde van de ramadan. Aangezien de Gambiaanse bevolking voor 90% bestaat uit moslims werd het Suikerfeest door het hele land gevierd. Vanwege het einde van de Ramadan zijn er de hele week door feesten inde omgeving. Deze feesten zijn bedoeld voor de hele bevolking. Een aantal Gambiaanse vrienden nam enkelen van ons dinsdagavond mee naar zo’n feest. Na een rit over een hobbelige weg in het krakkemikkige busje kwamen we doorgeschud en al aan bij de discotheek. Het was een open discotheek midden in een woonwijk. Er werden een hoop dansjes gedaan op de Afrikaanse muziek. Deze gezellige uitgaansavond was er wederom een om niet te vergeten.

De volgende ochtend moesten wij weer vroeg op. Niet vanwege het ontbijt, maar er moest gezongen worden aan het bed van de jarige Helma. Mede door het feesten op de avond ervoor was dit niet voor iedereen even gemakkelijk. Deze dag stond er een tocht naar de hoofdstad Banjul stond op het programma. We reden met z’n allen richting de markt. Onderweg werd er eerst nog gestopt om voedselpakketten af te leveren in een sloppenwijk. Aangekomen op de plek realiseerden we ons hoe moeilijk het leven voor deze mensen kan zijn. De sloppenwijk lag achter een oude fabriek en was bezaaid met vuilnis. De armoede was af en toe hartverscheurend om te zien. De huizen zijn klein en gemaakt van zeilen en autobanden. Het beetje inkomen dat deze mensen hebben halen zij uit de verkoop van varkens. Toch viel er ook bij deze mensen weer een ding op. Ze blijven allemaal lachen, ondanks hun armoede.

Teruggekomen in het busje reden we door naar de markt van Banjul. De laatste souvenirs en cadeautjes voor onze ‘Secret Friends’ werden gehaald. Ook hierbij werd weer flink onderhandeld. De beroepsonderhandelaars kregen het voor elkaar flinke kortingen te krijgen en zo werd de markt met een voldaan gevoel verlaten.
Na het bezoek aan de markt was het tijd voor een lunch. Een plaatselijk tentje werd opgezocht om te eten. Een succes was deze lunch nou niet bepaald te noemen. We moesten lang wachten op ons eten en het eten dat we toen uiteindelijk was aangebrand en koud. Het was een beetje een chaos in het restaurant. Maar ja, ook dat is Gambiaans. Of zoals Danny het altijd zegt: Ze doen hier maar wat!

Na de lunch om snel te vergeten vertrokken we met zijn allen richting het ziekenhuis in Banjul. Hier kregen we een rondleiding.. Het ziekenhuis was niet luxe maar het had de basisbenodigdheden die het nodig had. Wel lagen de mensen met twee personen op één bed en lagen er ook mensen voor een kamer, omdat het te vol was. Het was soms confronterend om te zien hoe groot de verschillen kunnen zijn tussen Nederland en Gambia.

Na een dag met indrukwekkende momenten was het tijd voor het diner. En nee, dit keer was het eens geen rijst met kip/vis. Pastor Abraham en zijn vrouw namen ons mee naar een pizzarestaurant. Deze pizza’s en pasta’s waren van goede kwaliteit en dat ging er bij ons dan ook zeer goed in. Bij dit restaurant kwamen we ook nog een andere groep Nederlanders tegen. Dit waren de eerste Nederlanders die we tegen kwamen in Gambia. De avond was een succes en met een goed gevulde maag keerden we terug naar de compound.

De nacht van woensdag op donderdag was een onrustige nacht. Iedereen was in een diepe slaap en plotseling klonk er glas gerinkel. We zagen echter niets en sliepen verder. Even later was er een klein bewegend lichtje in de slaapkamer. Timo was nog wel wakker en zette zijn zaklamp aan. Een man die in de kamer stond rende weg. Een inbreker! Gelukkig heeft deze man niets mee kunnen nemen en kwamen we met de schrik vrij. De nacht ging verder met spanning, maar gelukkig keerde de inbreker niet terug.

Na deze onrustige nacht was het tijd voor de laatste bouwdag. Vreemd genoeg waren de bouwvakkers te vroeg vertrokken en moesten wij wachten op Syl met een extra auto, zodat we alsnog met z’n allen naar de bouwplaats konden. Uiteindelijk werd er vertrokken om half 11 zodat we pas om half 12 op de bouwplaats waren.

De laatste stenen werden versjouwd en het laatste cement werd gemengd. De bouwvakkers werkten hard door en zo hebben we uiteindelijk tot aan de nok kunnen bouwen. Een dak kon helaas er helaas nog niet op worden gelegd. Wat wel vreemd was, was dat op een gegeven moment de leidinggevende aan ons vroeg hoe hoog het dak eigenlijk moest worden. (“Ze doen hier maar wat.”)

Halverwege de middag werd er gestopt met de bouw en zat het werk voor ons erop. De bouw werd afgesloten met een zegen en zo reden wij voor de laatste keer weg van de bouwplaats. We hadden graag nog langer doorgewerkt maar we zijn trots op wat we bereikt hebben.
’s Avonds was het tijd voor het afscheidsfeest. We begonnen met een dienst waarin Engelse en Nederlandse liederen werden gezongen. Verschillende speeches volgenden we sloten af met een avondmaalsceremonie met onze Gambiaanse vrienden.
De stoelen werden aan de kant geschoven en het was tijd om te dansen. De Nederlandse en Gambiaanse heupen kwamen samen en de sfeer was hoog. Deze mooie avond werd afgesloten met een heerlijke maaltijd met varkensvlees en aardappelsalade.

Toch waren we nog niet helemaal uitgefeest. Een aantal van ons hadden nog zin in een afterparty en we besloten naar dezelfde club te gaan als waar we dinsdagavond ook waren. Er werd gefeest tot in de late uurtjes en opnieuw gingen we met een tevreden gevoel terug richting de compound.

Met een koffer vol souvenirs en een hart vol warme herinneringen vliegen we vanavond terug naar Nederland, waar we zaterdagmorgen landen om tien voor acht. Eén ding is zeker: Deze reis vol gebeurtenissen was onvergetelijk!