Kunnen wij het maken? Nou en of!

Maandagmorgen was het zover, we gingen voor de eerste keer richting de bouwplaats waar we de komende drie weken aan het bouwen gaan. Na een nacht waarin velen moeite hadden met slapen door een verbrande rug of schouders, ging de wekker al om half 7 voor ontbijt. Na het ontbijt gingen we op weg. De ene helft op de open truck, de andere helft met een Mitshubishi-busje dat in Nederland niet door de Apk-keuring had gekomen. Dat de kwaliteit van de bus twijfelachtig was bleek ook wel; halverwege de rit hield de motor er mee op. De auto wilde ook niet meer starten, waarna de chauffeur vroeg of we de bus wilden duwen. Onder luid gejuich van enkele toekijkende Gambianen werkte dit plan, de motor startte weer en we konden weer verder. Helaas was dit maar voor korte duur. Enkele minuten later viel de motor weer uit. Oververhit en het water bleek op. Dat werd dus wachten tot hij weer wat was afgekoeld en ons laatste drinkwater verdween in de motor.

Inmiddels had ook de truck problemen; de band was lek. Dit was schijnbaar een normale gang van zaken, want een reserveband was aanwezig en binnen enkele minuten kon de truck weer verder rijden. Ook het busje was weer gemaakt en kon weer verder. Maar ook dit keer niet goed genoeg. Nog geen twee minuten later viel de bus weer uit. Gelukkig arriveerde de truck niet veel later op dezelfde plek en met behulp van Timo, onze eigen automonteur, werd de bus nu echt goed gemaakt. We konden weer verder.

Twee uur na vertrek kwamen dan toch eindelijk aan op de plek waar de school gebouwd zal gaan worden. De bouwplaats ligt tussen twee dorpen in op het platteland en er is, naast de plaatselijke boer met ezel, in de wijde omtrek geen mens te bekennen. Gelukkig was er al wat voorwerk verricht. De fundering was al afgegraven, er was gezorgd voor een overkapping voor schaduw en zelfs een toilet was aanwezig (lees: een gat in de grond omringd door golfplaten). Niet lang na aankomst konden we aan de slag. Het bijzondere is dat we samenwerken met lokale bouwvakkers en de vrijwilligers van Youth for Christ, we staan er dus niet alleen voor bij de bouw.

Eerst moest begonnen worden met het mixen van beton voor de fundering. De mannen startten met het scheppen van zand en stenen, terwijl de vrouwen begonnen met water halen. Dit water werd gehaald uit de plaatselijke waterput en werd door sommigen zelfs echt op de Afrikaanse manier vervoerd; met het hoofd. Het water werd gemixt met de stenen, kiezels en cementmix en moest toen nog gemengd worden. En dan niet met een betonmolen zoals in Nederland, maar met een schep. Dat was zeker geen gemakkelijke opgave in de brandende hitte en veel water drinken was dan ook zeer belangrijk.

Aan het eind van de dag was al een groot deel van de fundering gestort en behoorlijk gebroken vertrokken we weer richting huis. De rest van de dag was er tijd voor ontspanning en vertrok iedereen op tijd richting bed, de volgende dag moest er immers weer gebouwd worden.

De volgende ochtend ging het opstaan gepaard met de nodige spierpijn en na ontbijt vertrokken we weer richting de bouwplaats. Dit keer had het busje slechts één keer autopech onderweg en de truck had wederom een lekke band. Ook deze dag bestond uit het maken van de fundering. De dag ervoor waren sommigen iets te hard van stapel gelopen, waardoor er deze keer iets meer werd afgewisseld en werden er meer (drink)pauzes ingelast. Wederom een vermoeiende dag, maar aan het eind van de dag was al het beton voor de fundering gestort. ’s Avonds tijdens het eten kregen we zelfs te horen dat we na twee dagen al twee dagen voorlopen op schema! Een opsteker na al het harde werken.

’s Avonds werd er door sommigen gegeten op de Afrikaanse manier; met de hand en van een gezamenlijke schaal. Na het eten (kip en rijst, zoals al vaker de afgelopen dagen) vertrokken we naar één van de armste wijken in de omgeving om voedsel uit te delen. Dit was Afrika zoals je je Afrika voorstelt. Krotten met golfplaten muren en daken en verder geen voorzieningen zoals wij gewend zijn. Mooi om te zien hoe ontzettend dankbaar de mensen zijn met het eten dat ze kregen.

De volgende ochtend verliep het opstaan voor de meesten al een stuk beter. Schijnbaar begint het opstaan en de warmte al te wennen. Na ontbijt weer richting de bouwplaats. Dit keer had de truck geen enkel probleem, maar stond het busje langs de kant van de weg stil met een lekke band. Toevallig was vlakbij een basisschool en een bus blanke mensen met bandenpech, dat trekt bekijks. Al gauw stonden tientallen Afrikaanse kinderen rond de bus te kijken wat er allemaal aan de hand was. Gelukkig was dit na een half uurtje opgelost en kwam iedereen aan op de bouwplaats.

Vandaag konden we echt beginnen met bouwen. Dat betekende stenen sjouwen, cement mixen en metselen. Stenen sjouwen gebeurde niet alleen door op en neer te lopen met de kruiwagen, maar ook door stenen door te geven. Opgesteld in een rijtje, afwisselend Afrikanen en Nederlanders werden de stenen naar de bouwplaats doorgegeven. Een bijzonder gezicht. En het mooie aan bouwen is dat je goed kunt zien hoe ver je vordert en wederom werd ons aan het eind van de dag verteld dat we voorlopen op schema. Dat gaat lekker! Maar hoewel de vorige twee dagen overwegend bewolkt waren, was de zon vandaag volop aanwezig op de bouwplaats. Dat maakte het werken toch een stuk vermoeiender en regelmatig water drinken was wederom zeer belangrijk.

Enigszins uitgeput, maar zeer voldaan, sluiten we deze blog af. Vanavond op tijd naar bed, want morgen en overmorgen moet er weer gebouwd worden!