Hard werken, Hollandse heupen en een volle markt

We beginnen deze blog met een bericht over een van de jongens, Thijs. Het volgende bericht is ook gestuurd naar alle ouders van de Youth Mission-leden:

"De afgelopen dagen zijn voor ons als groep spannende en intensieve dagen geweest i.v.m. ziekte van Thijs Stevens. Afgelopen weekend heeft Thijs een nacht doorgebracht in het ziekenhuis van Banjul – men dacht daar dat hij malaria had opgelopen. Na een infuus en anti-malaria middelen leek hij op te knappen. Echter in de loop van dinsdag en woensdagmorgen ging het slechter met Thijs – hij had koortsstuipen en raakte soms buiten bewustzijn. Dankzij Seal Sylvester – de predikant van YfC Gambia – kon hij worden opgenomen in het ziekenhuis MRC te Bakau dat deel uit maakt van de Britse Ambassade. Hij werd daar behandeld door Britse artsen. Verschillende onderzoeken volgden en diverse medicatie werd geprobeerd maar de stuipen bleven. In overleg met de artsen in Nederland is op donderdag (24 juli) besloten dat hij gerepatrieerd moest worden. Diezelfde avond is Thijs overgevlogen naar Dakar in Senegal naar een ziekenhuis met volledige uitrusting en IC. In Dakar wordt Thijs nu verder onderzocht en gestabiliseerd om naar Nederland te kunnen vliegen. Eric Citroen en Seal Sylvester zijn bij Thijs om hem te ondersteunen. Het is gek om zonder Thijs de laatste anderhalve week in te gaan. Zijn vertrek doet pijn maar we weten dat dat het beste voor hem is. We bidden voor hem, voor zijn ouders en zijn vriendin Jinte."

Ondanks het gemis van Thijs en onze zorg om hem, hebben we ons programma zo goed als mogelijk opgepikt. Op woensdagochtend splitsten we de groep op een heerlijk conservatieve manier: de mannen gingen bouwen en de vrouwen gingen naar de markt. Met de taxi gingen de dames, onder leiding van Anna en Adele, naar de Serekunda Market om daar echte Afrikaanse stoffen te kopen en er vervolgens jurken van te laten maken. Een taxi kost hier 8 dalasi per persoon, dit is ongeveer 15(!) cent. Eenmaal aangekomen op de markt wisten we niet waar we moesten kijken: het zag er letterlijk zwart van de mensen! Overal waren verschillende kleuren, werd er eten verkocht, (tweedehands) kleding, schoenen, sieraden, pruiken (funfact: bijna elke Gambiaanse dame draagt nephaar!) en nog veel meer. Het buitengedeelte was nog wel te doen, de auto’s reden midden over de markt en je zag veel wandelende winkeltjes op kruiwagens, maar ondanks die drukte kon je daar nog wel een beetje je (Afrikaanse) kont keren. Het binnengedeelte daarentegen was een ramp. Je stapte daar een nog grotere chaos in. Je verplaatste je door nauwe gangetjes van maximaal een meter breed met aan weerszijden ‘inhammetjes’ met winkels, beautysalons, barbers en souvenirs. Maar vooral mensen, heel erg veel mensen, nul frisse lucht en een temperatuur waar je ‘u’ tegen zegt. Na het kopen van de prachtige stoffen gingen we naar een kleermaker. Ergens in een steegje, in een oud, vervallen huisje stonden twee naaimachines, bemand door een man en een vrouw. Met veel moeite legden we uit wat voor jurk/shirtje we wilden hebben; onze maten werden opgenomen, opgeschreven in het meest aftandse schriftje en op de stof werd een derdehands schilderstape’je met onze naam geplakt. Aanstaande woensdag kunnen we ze ophalen. Spanneeeend! Zouden we allemaal onze eigen stof krijgen? En zou het jurkje wel de juiste maat zijn? U hoort het volgende week…
In de middag vermaakten de dames zich met een aantal kinderen. Ons was verteld dat we een uur lang met 10 tot 15 kinderen zouden moeten spelen. Dit uur was inderdaad een uur, het waren echter 40 tot 50 kinderen. Ze waren aardig zoet en zaten lief te kleuren. Ook hadden we ‘de parachute’ die ook met het teambuildingsweekend mee was bij ons. Dat kleurige, grote ding viel in de smaak en al snel stonden er zo’n 25 gillende kinderen omheen. Na afgesloten te hebben in een grote kring door een liedje te zingen, werden we platgeknuffeld door de mini-afrikaantjes.
De mannen vertelden dat ze stevig door hadden gewerkt op woensdag en toen we donderdag weer met z’n allen aankwamen bij de school-in-wording zagen we dat ze dat ook zeker gedaan hadden! Donderdag en vrijdag hebben we weer met de hele groep gebouwd en inmiddels staan de muren van het eerste lokaal op dakhoogte, zijn de pilaren gestort met beton en kunnen we volgende week het dak erop plaatsen, zodat we het hoogste punt kunnen vieren met limonade!
Op vrijdagavond is een deel van de groep ‘uit’ geweest. Tom, Joey, Corina, Danny, Joghem en Ruben G wisten niet precies wat ze aan zouden treffen en samen met wat YfC-Gambianen – Solomon, Baba, George, Edward en Melvin – kwamen ze bij een voorstelling aan in een bijgebouw van een katholieke kerk. Na een voor het gevoel eindeloze reeks dansjes, liedjes en applaus werden alle stoelen aan de kant geschoven en zette een dj de muziek in op volume 100. Onder de sfeerverlichting van knipperende TL-buizen stonden de Lissenaren met hun Hollandse ritmegevoel tussen de swingende Gambianen te feesten tot diep in de nacht (02.30 uur). Na een kopje soep (3 uur cup-a-soup, dat zouden meer mensen moeten doen) en een verse Mango was het tijd om te gaan slapen, de volgende ochtend stond de wekker alweer op tijd.
Zaterdagochtend hebben we met de hele groep, onder leiding van wat YfC-Gambianen, de Serekunda Market bezocht. Omdat het zaterdag was én maandag het suikerfeest is, was het enorm druk. Je kon bijna letterlijk over de hoofden lopen en het binnengedeelte was nu helemaal niet meer te doen. Na een beetje rondwaggelen heeft iedereen souvenirs gekocht en bijna alle mannen een echt Afrikaans shirt! Drijfnat van het zweet en stinkend van de markt gingen we in een taxibusje terug naar de compound waar iedereen blij werd gemaakt door een heerlijk koude douche, want met 35 graden zoveel lopen tussen de bezwete Afrikanen is écht geen pretje!
Nog één leuk dingetje en dan is deze blog alweer afgelopen! Vanmiddag hebben we ge tie-dyed. Er was voor iedereen twee meter stof gekocht en met behulp van chemisch pigment en wat Gambianen zijn we aan de slag gegaan. Verschillende vouw- en naaimethodes verder had iedereen zijn stof in prachtige, heldere kleuren geverfd.
Morgenmiddag vertrekken we na de kerkdienst naar Bintang Bolong, een prachtig natuurgebied waar veel te beleven valt, om na al het harde werken en de vele indrukken even helemaal tot rust te komen. Daarover in de vorige blog uiteraard meer!